دل تنگی های مدرن
دیروز پی مقصدی برای اولین بار رفتم تلگرام...دوست و آشنا هر که دیده بود مرا محبت و لطف باراند...آنچنان که در گذشته و در بیرون نبارانده بود....مدتی به حال و احوال گذشت...دوستان بیست سال پیش و فامیل و آدم شوهر و...
همه ما دل تنگیم...خیلی مدرن هم دل تنگیم...خیلی می گشتم که بفهمم چرا لذت دارد این حرف زدنها و عکس مبادله کردنها و شکلک فرستادنها.....چرا این چه لذتی است؟ نفهمیدم...فقط فهمیدم همان لذتی است که در وبلاگ نویسی نیست...این اجابت همان دلتنگی است که در وبلاگی که خوانده نمی شود و نظری پای منظوراتش نمی نشیند، اجابت نمی شود....
این آب احتمالا شور است اما شوریش حس نمی شود...لذتی است که وابسته ات می کند....
شاید ناگهان از توی جمع پا شدن و دامن تکاندن و سیم را از پریز کشیدن دور از ادب بود..اما چاره ای بود که در آستانه بیچارگی مجازی باید برای خودم و دل تنگی های مفصل توجیه نشده ام می کردم....
کاش آدمها دل تنگیهایشان را جاهای قشنگ تری اجابت می کردند...
من هنوز در مقابل این کانالها بسیار مقاومت دارم. دل تنگی هایم را باید از خیابان رد کنم و به مدرسه برسانم...
