واعدالتا

انقلاب اسلامی ایران،کاملا شکست خورد و فروپاشید.نه الان بعد از سی و نه سال..که از همان اول...انقلاب عروس زیبایی بود که همان شلوغی ها و هلهله های شب زفاف ربوده شد و به خانه داماد عوضی رفت!

من از اکبر هاشمی رفسنجانی به عنوان یک انشعاب میانه از مجاهدین خلق صحبت می کنم

من از هفت تیر و هشت شهریور صحبت می کنم....از ردپای عالیجناب در این ماجراها صحبت می کنم...به نظر شما ماجرای نیمروز چه بود؟

من از یک چیزهایی هم صحبت نمی کنم چون هنوز در موردشان جهل دارم...

من از لاریحانی ها صحبت می کنم

من از فساد سیستمی صحبت می کنم

اما هنوز کاملا چپ نکرده ام...هنوز به حکومتی بر مبنای اسلام معتقدم...به حکومتی بر مبنای مردم معتقدم

دوستان حکومت اسلامی فعلی ما چه دارد و چه ندارد؟

مردمی مجبور به حفظ شال یا روسری روی سر..و مردمی مومن و معتقد دارد

حاکمانی مجبور به رعایت حداقل ظواهر عدالت؟ ندارد!

از منصور نظری صحبت می کنم که موفق شد با کلاه کاسکت و در هیات پیک از سد حراست بگذرد و جلوی محسنی اژه ای خیلی چیزها را فاش کند...

از ستار بهشتی صحبت می کنم

از مهدی هاشمی صحبت می کنم

از رضا شهابی صحبت می کنم

از سلمان کدیور صحبت می کنم

از مجتبی دانشطلب صحبت می کنم

بله همه این شواهد کافیست تا بگویم انقلاب اسلامی ایران تمام شد...بیشتر از مشروطه پائید اما تمام شد...حالا نوبت آوار برداری است

 

کسی می گوید ایراد در ایدئولوژیک بودن حکومت است

با تو هستم ای کسی که انگشت اتهام را به سوی ایدئولوژی یا فقه یا مصلحت گرفته ای .. و حقا که بد هم نگفته ای ...اما سوال من از تو درباره روش خود توست!

... اگر ایدئولوژی چیز جیزی باشد، یک وجهش همین است که ما وقتی سراغش می رویم چنان داغ می شویم که کنترل اوضاع از دستمان در می رود...همین کسانی که آماج همه شکستهای این انقلاب را ایدئولوژی می دانند یادشان باشد که کلمه ای به اسم ایدئوولوژی درست وقتی ابداع شد که کسی شورش کرد و گفت دین افیون توده هاست...همو و یارانش ایدئولوژی را جای دین نشاندند و در ایران هم عقب مانده های بی سوادی هستند که بنا دارند علم و تخصص را جای چیزی که اسمش را ایدئولوژی گذاشته اند بنشانند! سکولاررها را می گویم!

ایدئولوژی زدگی  این است که بلد نباشی آدمهایی را که می شود باهاشان دوست بود، برای خودت نگه داری .

ایدئولوژی زدگی این است که به خاطر آموزه های وبر و پوپر و دیگران، ذزه بین دست بگیری و دنبال یک افرادی بگردی تا لیبلهایی را که در کتابها نوشته اند روی پیشانی آنها بچسبانی مثلا کافیست یکی روی منبر بگوید عبودیت! تو شصتت خبردار بشود که این همان بردگیست!

چرا تو آمادگی تام داری که از سخنان برخی صرفا چهره ها  یا حتی از موضع گیری هایی که به خاطر درست مدیریت نکردن تو در آنها به وجود آمده ابزاری برای نامطلوب شمردن آنها بسازی...چرا حواست به دستهایی نیست که حاضرند نصف دارائیشان را بدهند تا میدان طوری آراسته شود که تو آراسته ای؟..

از آن طرف به تو هم بگویم ای دوست آرمان طلب شهید داده ی حججی داده ی احمدی روشن داده ی نه دی درست کرده ی صدیق فداکارم

دوست من، برادر و خواهر ولایت مدار حزب اللهی من که از رهبر مثل تخم چشمت مواطبت می کنی و خوب کاری هم می کنی و احمدی نژاد که سهل است خیلی های دیگر را هم قربانی او می کنی....به این فکر کرده ای که شخص آقا مگر چند سال دیگر هستند؟ که همه دعواها سر ایشان تمام می شود...که این همه نگران این هستی که برای او و آبروی او بد نشود...که مبادا ضد منویات او سر و صدایی بالا نگیرد؟ که مبادا مرزبندی عدالت طلبها با اپوزیسیون های افاده ای قاطی شود؟...نگران باش اما تصمیم درست را بگیر...اوضاع را تو هم باید مدیریت کنی...مبادا گولت بزنند و به کسانی که در حقشان ظلم شده پشت کنی؟

 

و تو ای دوست عدالت طلب از رهبر عبور کرده یا در حال عبور من...تو هم بیاندیش ..آیا "رهبر" را نمی شود برای عدالت نگه داشت؟ برای جبهه عدالت طلبی نگه داشت؟ از دست دادنش چه فایده ای دارد؟خراب کردن رابطه اش با مردم به نفع جریان عدالت طلبی است یا به معنای یتیم شدن مضاعف مردم است؟

اگر کسی از این برادران و خواهران ولایت مدار بگوید "رهبری"  را نمی شود در دست گرفت ...دچار اوهام ایدئولوژیک شده...می شود خوب هم می شود...امام خمینی  را هم در دست گرفتند که کار به جام زهر کشید...

ما به مدیریت احتیاج داریم...مدیریت می خواهد که بتوانی رهبرت را از دست ندهی و مجبورشان نکنی جلوی چشم همه جام زهر سر بکشند!