همه به "رحمت خدا رفت" را شنیده ایم. خبر، سیاه رنگ است و موجز اما دنیایی معنی در بر دارد. چطور و چرا و چه جوری و چه وقت هم معمولا در واکنش به این خبر پرسیده می شود.
عزیز دل من اما یک جوری به رحمت خدا رفت ها! یک جوری....تا عمر دارم چشمهای شهلایش را فراموش نمی کنم خصوصا آن وقت که تبدار و خمار تا نیمه بازش کرد و چیزی گفت تا اثبات کند در اغما هم بیش از من می فهمد.
عمو رضای عزیز من انقدر راضی و تسلیم فرشته مرگ را در آغوش گرفت که با وجودی که تابوت عمامه به سرش همه را منقلب کرده بود، کسی زبان به شکوه باز نکرد نه همسرش که عاشقانه دوستش داشت و نه دختران نوجوانش که پدر، همه چیزشان بود و نه ماها که پدر معنویمان را مشایعت می کردیم.
عمو رضای عزیزم مرگ را زود زود پذیرفت.
یادت باشد که هر چه همه عمر با شوخ طبعیت ما را خنداندی غمت بیشتر ما را گریاند.
خدا رحمتت کند چه قشنگ به رحمت خدا رفتی. این سبک رفتن را فراموش نمی کنم
