مدتها بود که والس خداحافظی من را به خود می خواند. دبشی اجابتش کردم.
عالیست
میلان کوندرا قصه پرداز بی نظیری است. البته به پای عشق اولم آقای رومن گاری نمی رسد
اما چیز ارزشمندی که دارد ایمان یک مومن با هوش متوسط و ذکاوت یک مدیر گادفادر است
اینجا بود گه آهی از لذت برآوردم..میلان کوچولوی من را چیزی به تب و تاب واداشته بود و نویسنده اش کرده بود که از زمان نوشتن شوخی با او مانده بود...شور وشوق یک انقلابی سرخورده که دارد در سالهای زندگی کردنش بر اثر تجربه -چیزی که من در اختلاف نظر آشکار با او نامش را انباشت گناهان توبه نشده می نامم-انسان را می شناسد...انسان را یک قاتل می شناسد که اگر می توانست هم نوعانش را می بلعید...نمی دانم شاید هم زاکوب -انقلابی سرخورده ی زندان کشیده که دارد کشور را ترک می کند کاری را که همه آدمهای قصه یا آرزویش را دارند یا بدشان نمی آید- یک فطب وجودی خود میلان جون باشد و آن یکی فطبش برتلف آن آمریکایی مسیحی با آن نور آبی که از وحودش می تراود و آن فرشته هایی که همراهی اش می کنند باشد...آن مومنی که در تقلا برای ارزش گذاشتن به زندگی و به تولد انسانها آنقدر مایه می گذارد که نزدیک است خودش متهم به قتل روزنا بشود.
قتلی که میلان طراحی اش کرده تا به انسان همزمان نشان بدهد که می توانی قاتل باشی می توانی خودت را ببینی ...می توانی نجات دهننده باشی ....انسان بدو که کسی باشی و الا آخرش مثل جاکوب که پنج دلیل برای هرگز پدر کسی نشدن دارد طوری وطن یگانه ات را ترک می کنی که دلت پر از غم است و آزادی و تنها ماندنی که به مجاهدت از آن پاسداری کرده ای دیگر مایه افتخارت نیست
میلان کوندرا بدون این که بخواهد آدم را وا مید ارد از این که در کشور انقلابی و البته اسلامی و شیعی ایران به دنیا آمده است خیلی خوشجال باشد ...کاش کوندرا ایران را می شناخت!
اینجا کشوری است که برای این که به مجلل ترین لذتها و شلوعترین پارتی های شبانه دسترسی داشته باشی کافیست کمی هیئتی و اندکی آرمان گرا و مومن باشی
