نامه ای به پدر بزرگ
محضر رهبر شیعیان جهان، فرمانده کل قوای جمهوری اسلامی ایران
حضرت آیه اله خامنه ای
سلام علیکم
چندی است که خوراک روزانه ما، ما مردم عادی، به خاطر اخبار رسمی منتشر شده از سیمای جمهوری اسلامی غم شده است. درست سر هر بخش خبری که معمولا با یکی از وعده های غذایی ما همراه است، خبر تهدید بیست ویک ملیون یمنی به مرگ، توسط قحطی و گرسنگی پخش می شود. ما باید توی چشم کودکانی موقع خوردن ناهار و شام زل بزنیم که از فرط گرسنگی جز چشم و نگاه و دنده های بیرون زده چیزی ازشان نمانده است. هیچ انسان و شبه انسانی یارای دیدن این صحنه ها را ندارد. اما درد آنجا عمیق تر می شود که پشت بند پخش مرتب این تصاویر، مستقیم از سکوت جامعه جهانی و بالاخص آمریکا صحبت می شود، ما از این تاکید تکراری گوینده های خبر و از این متنهای تکراری خبر، حقیقت بسیار تلخی را درباره نظام جمهوری اسلامی در می یابیم. نظام ما فقط چشم به راه کدخداست که حرکتی بزند و از خودش توقع هیچ خیزشی ندارد!
مگر شوخی است جان بیست و یک ملیون نفر در حالی با گرسنگی تهدید می شود که اینها و رهبرانشان از جمهوری اسلامی الهام گرفته اند.....اگر یارای ایستادن در برابر محمد بن سلمان را نداریم، حداقل از حوثی ها بخواهیم ترک مخاصمه کنند...نویسنده این نامه نه از سیاست سر در می آورد و نه از باقی مطالب....او هم مثل ملیاردها آدم دیگر یک انسان است و مادر کودکانی. نگاههایی که از صفحات تلوزیون به ما خیره می شوند، به خاطر کودکانه و معصومانه بودنشان دقیقا مثل نگاههایی است که در خانه از سوی بچه های خودمان به ما دوخته می شود....چطور بنشینیم؟
به ما بگوئید که اگر راه حل صلح آمیزی نیست،
اگر کار از دست حوثی ها خارج است
اگر محمد بن سلمان و عربستان با حرف و حرکتهای دیپلمالتیک و تحریمهای ما کوتاه نمی آِید
چطور اعلام کنیم که حاضریم چیزهایی را در راه برداشته شدن این محاصره، فدا کنیم.
چیزهایی را که ممکن است قدری از رفاه زندگی ما را مختل کنند می پذیریم، حتی حاضریم بخشی از امنیتمان را هم فدا کنیم...ما با دادن حججی ها این را ثابت کرده ایم، و به جایش گردن خود را از این گناه نابخشودنی فارق می کنیم.
ما می خواهیم بیش از این در گناه گرسنگی کشیدن بیست و یک ملیون انسان شریک نباشیم...
شما را به حضرت حق، سوگند به ما بگوئید چه کنیم...
