بالاهای ولی عصر می اندیشم
بالاهای ولی عصر ماوایی دارم که اول بار برای دندان دخترم آنجا را سراغ کردم.
بالاهای ولی عصر که توقع نداشتم جز چیزهایی که وظیفه مندانه باید حرصشان را بخورم ببینم چه چیزها دیدم.
توی مطب دندان پزشکی پاک و پیراسته ی دکتر حسینیان ! یک اتاق انتظار مبله شده دارد با پذیرایی به صرف چای و نسکافه و تلوزیونی که همیشه شبکه پویایش روشن است و نقاشی ها و دل نوشته های بچه ها به دیوارهایش در یک تابلوی مرتب قرار دارد. و یک اتاق بازی پر و پیمان که مطب دندانپزشکی را از "شهربازی" نزد بچه های من گرامی تر کرده است و این که مزد صبری را که می کند بچه ات موقع کار کردن روی دندانش ، نقد نقد با یک اسباب بازی می دهند که لذت انتخاب کردنش هم با خود بچه است و بعد هم بادکنک ! بچه من که دهنش را باز نمی کرد...حالا مدام سراغ دندان پزشکی را می گیرد.
اما مهم نیست...مهم این است که چند روز پیش کنار میز پذیرایی این مطب رویایی یک میز دیدم چیده شده از نذری کتاب!
حضرت عباسی کتابهای بسیار بسیار اشتها برانگیزی درباره حسین آنجا نذری گذاشته بودند که یکیشان را دارم می خوانم و خدا شاهد است من رمان خوان هیچ رمانی را به این اشتها نخوانده ام....دارم درباره حر می خوانم...درباره آن چند روزی که حر را از نو نوشت از نو سرشت از نو آفرید...دارم به امکان حر شدن خودم برخورد می کنم! مثل موجهای ناشکیب خنکی که به صخره های لجن گرفته ساحلی برخورد می کنند...
دارم با کتاب گران سنگ داود غفار زادگان یک سفر به زیارت چشمان حسین می روم....دارم درباره مردی که خدا می خواست او را کشته ببیند اوراق تاریخ را زیر و رو می کنم و لابلای امواج اندوه و حق زیر و رو می شوم....زیر و رو شدن هایی که به من امکان می دهند حدودا تقریبا یک کمی یواشکی به از نو نوشته شدن و از نو سرشته شدن و از نو آفریده شدن....گفتم که یواشکی ....نم نم ...کورمال کورمال....می اندیشم!
