چمن رسیده به اینجای شعر من

بله پریروز دانشگاه تهران بساط خوف و خطر و اشک آور و گلوله بود

دیروز دانشگاه شریف

امروز هم نوبت امیرکبیر است

الهی شکر انقدری دانشگاه داریم که تا 22 بهمن....

طراحی وجود دارد...طرح انقلاب را و طراحش را یکجا می خرم

شریف را به گواهی شاهد عینی از ظهر تا یک شب در محوطه بوده و از امنیتی ها کتک هم خورده روایت می کنم

اولش تجمع دو هزارنفریست توی محوطه 

استاد و دانشجو

بعد فحشهای اهدای عضو نثار نفر اول مملکت .. ... انواع مرگ بر نثار آن چیزی که برایش خیلی مرده بودیم در دهه های گذشته

از شنیدن این فحشها در فضای دانشگاه آن هم به طور دسته جمعی، از استاد و دانشجو اصلا نمی شود مور مورت نشود

بعد امنیتی ها به سفارش حراست یا بی سفارشش چندتایی ون پر می کنند می برند دم دانشگاه علم و صنعت خالی می کنند؟ 

ماذا فازا؟

من هم مدام با شنیدن خبر حضور امنیتی ها به رئیس دانشگاه پیام می دهم که آقای دکتر توروخدا به قیمت مساله دار شدن خودتون هم که هست امنیتی ها را دور کنید ون ها را دور کنید این باعث میشه تجمعهای بعدی انگیزه و خشم بیشتری داشته باشن...سعه صدر لطفا ...خود آقا گفته بزارید فحش بدن .....

البته خبر نداشتم ونها برده اند دم علم و صنعت خالی کرده اند....نمی دانم بخندم یا گریه کنم

بعد وزیر زلفی علوم میاید تا دانشگاه به او بگوید چرا فحش خورتان ملس نیست

و او هم با دیدن چهره بعضی اساتید نمی تواند کنایه نزند به گذشته شان

مردم هم از بیرون حسابی  سر در اصلی دانشگاه را شلوغ کرده اند به سفارش مصی یا به سفارش نگرانی های خودشان یا.....

لیدرهایی که به گواهی مدیر آموزش همه سه چهار ترم مشروطی دارند و احتمالا باطبی وار دنبال ویزا و اپلای هستند بالاخره موفق می شوند راهی اوبن شوند هشت نفرشان البته

رئیس دانشگاه پای سرویسها ایستاده تا هر که اعتراضش را کرد سوار شود برود خوابگاهش

اما صد و اندی نفر هنوز توی محوطه اند 

بعد مدیر دانشجویی برای معترضین سفارش شام می دهد 

و خودش هم ساعت یک و ربع به خانه می رسد

آره دوست عزیز اپوزسیون یا غیر اپوزسیون من 

چمن رسیده به اینجای شعر من

دلم میخواست با تمام خون توی رگم ناز بچه های بدعنق قهرکرده ی مملکتم را انقدر بکشم انقدر بکشم که ارضا بشوند که دیگر دلشان نخواهد قهر کنند 

که دوستی برقرار شود 

اما چه خیالی چه خیالی می دانم حوض نقاشی من بی ماهی ست