۱- هر وقت هیولا را می بینم از خودم می پرسم چرا دنیاخواری هیولا وار هوسم نیست ؟ کم و کسری زندگی ظاهرا شرافتمندانه من چیست و چرا نیازی به این همه هیولاگری ندارم چرا نیاز ندارم بازاریابی گول زننده مکاشف را انجام بدهم. چرا نیاز ندارم جنگل بخورم...اختلاص بکنم بروم حارچ و مردم را بگذارم پشت در حرمان و حسرت...
جوابی که متاسفانه امروز کشف کرده ام این است که خوش گذشته است و احتمالا معنی اش این است که من شرافتمند نبوده ام چون روزگاری نیست که شرافتمندانه خوش باشیم!روزگار گرانی و سیل و زلزله و حنگ است رروزی است که یک نان می خوری و صدفرسخ می دوی...اگر نانی باشد که بخوری... و اگر ایمانی باشد که بدواندت....
۲- کم کم هر بار که می بینم هیولا را می خواهم ازخودمان دسته جمعی تشکر کنم و زیر جلکی اگر راهی هست که مثل آقای شرافت از شرافتم استفاده بکنم راه بیافتم توی بازار خودش بازاریابیش کنم شرافتم را که حرام نشود! جمله عمیق و بی نهایت بزرگی بود که نویسنده توی دهن شبنم مقدمی گذاشته بود:
سالها شرافت این آقای شرافت بیخ گوشمان بود اما بلد نبودیم ازش استفاده کنیم!
مردم که بلعم باعورا می شوند فروشنده چیزی می شوند که فروختنش توی این دنیا کمی زود هست چون اگر صبر کنی آن طرف به قیمت بیشتر می خرند... اما حالا که بلعم شده ای حالا که شرافتت شهره عام و خاص شده است اگر بفروشیش خیلی گرانتر از قبلترها از تو بمی خرندش!
مائیم و این شرافت ها ی نیم بندی که هنوز هیولایی نیامده تا باا ما آنهها را معامله کند و هنوز وقت معامله نشده امیدوارم هیچ وقت وقتش نشود امیدوارم بازار دنیا را جایی بنا کنند که محسن حججی ها آنجا معاملات ملکیشان را سر و سامان داده بودند نه شرافتها و هیولاها
میدانم اگر به قیمت از من بخرند من فروشنده خوبی هستم..ای وای بر من
قیمت خوبی هم روی خودم نگذاشته ام ...یا من الیه یصعد الکلم الطیب و العمل صالح یرفعه
تو بخر ...نگذار پای خریدارهای دیگر باز شود
