بنال وطن به ترجمه سیمین دانشور و نوشته آلن پیتون یک رمان صمیمانه بود که خواندنش من را نبرد به فضای سگ سفید و سوال اینجاست که چرا؟
مگر توی هر دو رمان تبعیض نژادی موج نمی زد؟
مگر نویسنده هر دو سفیدان مخالف ضدیت با سیاهان نبودند؟
مگر سیاه آفریقا چه فرقی دارد با سیاه آمریکا
راست است مساله بنال وطن پیچیده تر بود و ساده تر و به مدرنیسم و سنت و جهل بیشتر ربط داشت. ژوهانسبورگ نقطه عزیمت مدرنیسم و سنت شده بود و مردمی که به واسطه به زعم رمان سنتها و جهلشان ضعیف مانده اند مانده اند تا مدرن تر ها و از جهل بری تریهای سفید بیایند و ثروتهای زمینهای اینها را بربیاورند و از نیروی ارزان کار اینها استفاده کنند اینهایی که بیماری زمین و خشکی آسمان گرسنه نگهشان داشته دارند با بخور نمیر زندگی ای که معدنهای طلا و الماس بهشان ارزانی می دارند بسازند و جنگیدن تنها یکی از کارهای آنان است آنانی که سفیدهای روشن به میانشان می آیند و می گویند باید استثمار اینها را پایان داد و باید نجانشان داد خالا که از سنتتهایشان دورشان کرده ایم حالا که از اخلاقیانشان دورشان کرده ایم باید اخلاقیات جدید بهشان بدهیم
سگ سفید و بنال وطن هر دو در نهایت به نفع سفیدهای روشن و دانا بود و به رغم نادانی مردمی که ضد سیاهان بودند قهرمانهایی داشتند که از میان سفیدان بر آمده بودند فطعا ولی فریاد برابری را سر می دادند طوری که دسست بالاتر با همین برابری گویان باشد!
به هر حال رمان صمیمی بود و قشنگ آلن پیتون به درستی فضای صمیمانه ای را که به امفندوس یا همان حاج آفا ی خودمان داده بود مرد آبرومندی که مجموعه دروغها و گناهان و توبه هایش برای ما خیلی صمیمانه زیباست کسی که نهایتا روی کوه میرود به شب زنده داری تا اعدام فرزندش را به دعا برگزار کند صمیمانه پاک و ملتمسانه
پسر حاج آقا را فساد ژوهانسبورگ ازا و گرفته است پسرش به جرم قتل و جرترود خواهرش به جرم فاحشه گری از دست رفته اند و تنها مانده است جمع کردن خاندان. عقد کردن دختری که از پسر او حامله است و آباد کردن زمین به دست مرد سفید پوستی که بعد از شهادت فرزندش با عقاید پاک و زیبای او آشنا شده است و حالا دارد افکار پسرش را با نحات دادن دهاتی های ایندوتشتی دنبال می کند
چه زیبا و عم انگیز و لذت بحش
