بچه ای گفته بود توی جگی در جواب سوال معلمش که علت اصلی طلاق چیست؟ ازدواج!
حکمتی از این جک می تراود که نگو!
حق است دور و برم که نگاه می کنم تقریبا همه برادر هایم خواهرهای همسرم پدر و مادر خودم و پدر و مادر همسرم ازدواجشان به اینجا ختم شد که همدیگر را سوهان بزنند و اگر کسی از درد سوهان خورده شدن و کلا خورده شدن فراری است احتمال زیاد باید از ازدواج فراری باشد...البته این هم می شود که ازدواج کرد و اولهایش که غریزه هست و عسل و ماه عسل پیدا می شود ازدواج را نگه داشت و بعد که سوهان کاری جدی تر می شود گزینه جدایی را روی میز گذاشت.
اگر حساب کتابهای معنوی نباشد که گاهی واقعا عوالم معنا عین عطری که از شیشه بپرد از سر آدم می پرد.....ازدواج و بچه داری خیلی سود ندارد و جتی خسارت بزرگی به فردیت آدم و به نحوه بودنش می زند
وقتی حرف زدن درباره مشکلات فایده ای ندارد جز حداکثر شنیدن وعده های توخالی داش مشتی از طرف کسی که نقش کوه پشت سرت را بعهده گرفته بدون اینکه توان ایستادن روی پاهای خودش برایش باقی مانده باشد
وقتی حرف زدن از دلبستگی ها و علایق فایده ای ندارد جز حداکثر اگر طرف لطف کند و گوش بدهد رسیدن به دیوار عدم درک
وقتی حرف زدن از نگرانی ها جز کوچک گرفته شدن نگرانی ها واکنشی برنمی انگیزد (اگر واکنشی بربیانکیزد)
وقتی عسلهای جوانی هم ته می کشد
جدایی آماده است...
از اینجا به بعدش دلت باید حوش باشد به اینکه به واسطه ازدواجت و بچه هایت سنگ کوچکی از پیکره تاریخ نیک فرجام بشری هستی....پس تحمل کن و از این پیکره جدا نشو!
تحمل کن و از دلهایی که به همسرت بسته بودی توبه کن....چون عاقبت کار در وانفسای قیامت این خواهد بود که اگر خیلی کارت درست باشد از او فرار می کنی.....اگر به آن خوبی نباشی که می اندازی طرف را توی آتش تا خودت یک ثانیه دیرتر بیافتی!
