سلام صابخونه
بازم وعده مونو گرفتی...تشکر
حال و هوا و آب و هوا اووووم....خود خود همونیه که می چسبه!
شب اول نوشتم...یه چیزایی....به یه قصدایی....همون شبی حالیم کردی که اون ناناز شیرین زبونی که توی منه یه هنرایی کرده و این رو داده بیرون...هر چیم که آدم بزرگای من گفتن بچه بشین گوش نکرده
شب دوم خوندم....یه چیزی....که باعث شد نه تنها از چیزی که شب اول نوشته بودم پشیمون بشم...بلکه کل عمرم رو اسباب سرافکندگی کرد برام!
حالا تا یادم نرفته واجبه اینجا بنویسم که چرا خوندن چیزایی که نیلوفر شادمهری زندگیشون کرده بود این همه منو از کل سی و چهار سال زندگی خودم به اضافه نه سال زندگی دخترم سرافکنده کرد: برای این که خلاصش اون تونسته بود خودش باشه ختی توی مهد فساد و من نتونسته بودم وسط محراب و منبر وضوی اعتقاداتم رو نگه دارم....
اولیش این که:
۱- اون از پنج شش سالگی با مامانش کافربازی می کرد....و من هنوز این بازی را با فاطمه نکرده ام
۲- اون شاد بود و روی عقایدش وایساده بود من نه...
3- اون بود که بود...خودش بود...اعتقادش به خدا خیلی توی استخووناش فرو رفته بود و با گوشتش در آمیخته بود که توی اون بی وضعی فرانسه توی اتاقای کوچیکش....که همنفساش مردای عرب عزب هستند و دیوار سه سانتی تنها حریمشه....چهار سال زندگی کنه. و به دیگران هم زندگی ببخشه....دعای کمیل بر کسی نازل کنه و کس دیگری رو از ینگه دنیا...از آمریکا مسلمون کنه....
این غصه نداره که ببینی می تونستی این باشی و عوضش سی و چهار سال از خدا وقت گرفتی و نه سال هم وقت فاطمه رو تلف کردی و چیزایی نوشتی که به درد کسی نمی خوره ....فقط وقت یه عالمه آدم رو باهاش گرفتی....
این غصه نداره که این بهشت رو وقتی دیدی خواستی خودت رو اهلش بدونی و تا قبل از اون منکر وجود داشتنش بودی...
بهشت ثبات قدم....بهشت همراه کردن دیگران ...بهشت علی و مهدی را شناساندن به آمریکائی ها و لائیک ها....و من جرات ندارم از علی و مهدی با زندایی خودم حرف بزنم!
