گفت روی منبر
فاما الزبد فیذهب جفاء
گفت باران که می بارد قطرات با همه کوچکی به هم می پیوندد و به دریا.
و دریا می شوند، جامعه با افراد، با قطرات جامعه می شود هر که در سرش هوا نیست، و منیت، حبابش نکرده است در هر مقام و موقعیتی که باشد قطره ای از دریا می شود . وگرنه ... زبد می شود و کف روی آب و می رود با رفتنیها....
موحد کسی است که با جماعت می پیوندد و خودش را بالا نمی گیرد.
حالا بعد این همه روز وقت کردیم برای منی گریه کنیم، ما منی را نفهمیده بودیم، از عید قربان تا خود محرم گیج بودیم، محرم آمد دوزاری ما را انداخت....بهت ما را بغض کرد بغض ما را فریاد کرد دل ما را شکست
فاجعه منی، جگرخوارگی آل ابوسفیان را به ملتها و امتها چشاند، از زهری که در کام یمن می ریزد به دنیا داد، تا جهانیان با داغ علویون با عاشورا آشنا شوند، تا جهانیان با سفیانی ها آشنا شوند....فقط یک فقره از خیانت تاریک ابوسفیان قرن چهارده،دفن دسته جمعه هزار و چهارصد پیکر است. تا روز قیامت نفرین بر آل ابوسفیان
ما همه قطره های یک دریاییم، ما هرجا خونی ریخته می شود علی و معاویه، حسین و یزید را می بینیم. اگر برای علی اضغر گریه می کنیم یک لحظه از بچه های یمن و غزه و ... غافل نیستیم...این را از امام شهیدان و مظلومان و مقتدای شهدا و آزادگان داریم
ما امروز به سینه می کوبیم و به زانو و به وجودمان و فریاد می زنیم زیر خیمه اش
و اعننی علی بوائق الدهور
و صروف الیالی و الایام
دست ما را بگیر ... تا کی باید پای تلوزیونها عدد کشته ها و عروسی های خونین را ببینیم و ....ناهارمان را بخوریم یا حسین؟
خوش به حال حسین همدانیان که خودش را به کربلا رساند
