مرگ یک کودک
کودک، یک روح نزدیک به خدا دارد. کودک ماندن کار بزرگی است که تنها از قدیسان بر می آید.
پسرخاله گرامی، پسر دردانه ی چهار ساله اش را به خاطر تب می برد بیمارستان. و چون مادر بچه دستش به نوزاد شیرخواره بند بوده، نمی گذارند شب را پیش بچه بماند، فردا که عمه بچه می رود به او سر بزند، پرستارها می گویند: گفته باشیم بچه تون یه بار قلبش رفته! الانم با دستگاه نفس می کشه! و تا عصر هم زنده نمی مونه....
پدر بچه که این را می شنود، خودش را می رساند بالای سر بچه....اما هیهات....
وقتی برای تسلیت بهش زنگ زدم، من گریه کردم و اون به من تسلیت داد .....از زور بی حرفی بهش گفتم پیگیر باش....گفت نه....به وجدان خودشون واگذارشون کردم....
وقتی یک بچه می میرد، اونم این بچه ای که من شاهد بودم پدرش چه مادری ها که براش کرد، یک دنیا امید و آرزو می میرد...مرگ بچه ها همیشه همه جای دنیا تلخ و دردناک...ولی نکته دار است!
این غصه که حادث میشود کل زندگی آدم از شر جدیتهای آدم بزرگانه خلاص می شود....و آدم ها وقت می کنند بچه شوند، گریه کنند و به خدا نزدیک شوند، الان فقط دارم چهره فرشته گون این طفل معصوم رو مرور می کنم، این هم یکجور روزی است....روزی...
باباش می گفت یک ملیارد هم که به من بدن دیگه برام محمدصادق نمیشه....اگر پیگیری کنم تازه با بقیه سر کج خلقی می گیرن و طلبکارتر از قبل میشن با مردم!
دلم سوخت اما قانع شدم......کاش اصلا این حرفها رو نزده بودم
