عرض عمر

چراغها را خاموش کرده ای و جاها را انداخته ای و آخرین بهانه های تشنه ام گشنه ام دستشویی دارم را رفع و رجوع کرده ای  و شب بخیر را هم گفته ای....

اما

از اتاقتان می کشانندت به اتاقشان: قصه بگو

قصه می گویم: از مرغ بریان روی میز یک خانه شروع می کنم و پشت بام خانه را پرتاب گاه موشک فضانوردی می کنم و مادر و پدر را فضا نورد می کنم در حالی که بچه ها دارند از توی زمین جلوی خانه سیب زمینی می کنند ....حینی که بچه ها غذای دلخواهشان را می خورند، مامان و بابا پرتاب می شوند به فضا و یک سال بعد بر می گردند اما طی این یک سال فقط یک ساعت از عمر بچه ها گذشته است. بعد وصلش می کنم تجربه ی سفر در زمان  مامان و بابا را به مرد سرعتی عمو پورنگ و برای این که تلنگری به بزرگترین شنونده قصه زده باشم همین طور که کوچکترین شنونده دارد پشت سر هم تکرار می کند قصه ما به سر رسید می گویم: سفر در زمان مثل رفتن به زایشگاه و برگشتن است. پر از چیزهایی که یاد می گیری  و در عرض عمر اتفاق می افتد....طول عمر مهم نیست اگر عرضش مهم باشد!

و این می شود قصه گویی فارغ از همه ادا و اصولها بدون احتیاج به کارگاههای رمان و عناصر داستان و زاویه دید و ....

این می شود همان چیزی که نمی توانم برای خودم و برای عرض عمرم انجام بدهم.

 این روزها عرض عمرم را با شراکت جستن در غم یک دوست ضخیم می کنم....شراکتی که ادب و نزاکت این دوست نمی گذارد پی ببرم تحمیلی است و او آن را نمی خواهد. مرتب دارم از حرفهایی که من باب همدلی به او می زنم پشیمان می شوم.... و مرتب دارم در اندوه او آب تنی می کنم....بساط اشک هم به راه است خوشبختانه.....اما بیشتر دوست دارم به قلب ماجرا نزدیک بشوم...تماشای دلشکستگی مردش برایم تجربه ی سختی بود...مردها در حضور مردمان گریه نمی افتند....خودم را کشاندم تا روهینگیا و عکسهای مردان و زنان و کودکان لخت و غریب و گریان

و با همان فرمانی که داشتم دوستم را دلداری می دادم خودم را دلداری دادم این جور نمی مونه و خدا داره می بینه و درست میشه و از این حرفها

عرض عمرم را نمی دانم ضخیم تر شد یا نه ....ولی تلاشی که برای روحیه دادن به دوستم کردم خودم را روحیه دار تر کرده است . گرچه او همچنان سر صحنه تصادف نشسته است به زاری