آه ای صبا

آه ای صبا چون تو مدهوشم من خانه بر دوشم من خانه بردوش

هرگز هرگز باورنکنم عهد و پیمان ما شد فراموش

یادت باشد

آه ای صبا

ما چهار فرزندیم از پدری روستازاده که شهری شدنش با آبدارچی دبستان شدن همراه شد و مادری روستا زاده تر که شهری شدنش با ما شروع شد. با دقیقا ما و به دنیا آمدنهایمان

ما چهار فرزند فرهیخته هستیم که همگی چشم به راه هستیم آخ ای صبا!

و خانه بر دوشیم ای صبا...خانه بر دوش ! نه اندیشه مان که هر دم اجاره نشین مکتبی و فلسفه ای است نه قیام و قعودمان که هردم توی سنگر بندی های اشک آور انقلابهای خیابانی و ملی و جهانی است

که همه هستی مان خانه بر دوش است ای صبا

بی جلوه اش برای هر چهار تای ما آرزو بی حاصل است. اصلا سرو آرزویی در دلهای چهارتایمان نمی نشیند بی او....

من که دیوانه لن ترانی های شکاکیت مدرن شده ام و بر تگ شاخ نشسته بنش را می برم

علی که جنگ و صلح تولستوی را قورت داده است انگار بس که به هر علت ریز و درشتی در شکل دادن معلولیت اندیشه اش میدان می دهد

محسن که گویا  پاچه های تنبانش را با جزم اندیشی گره زده است و قصد دارد با همین یک لا تنبان کردی از آسمان خراش برجهای جهانی تن  پایین بپرد و گویا به همه خبرگزاری ها اعلام کرده که این شروعی است برای اثبات پرنده بودن ذاتی بشر!‌اصلا دلیلی است بر این که نسب آدمها به جای میمون به طوطی ها و قناری ها می رسد!

و مجتبی که متا را گل چوق کرده است و دارد منکر می شود نیاز انسان به سرعت را به ارتباطات را و به فناوری های های تک را و اصولا به مدرنیت را

و محمد حسین چپ اسلامی که دلم برای چرندیاتش تنگ شده  که عدالت را غایت القصوی ای می داند که خدیجه به استناد همان شعر اول کار نمی دانست ..همان شعری که می گوید بی جلوه ات آرزو بی حاصل بی تو در باغ دل خود نروید سرو آرزویی!

همه ما ها تو را چشم در راهیم با همه فرهیختگی مان

اسم از زهره نبردم و حیف است اسم از چشم و چراغ جمعی نبرده باشم!

هرکداممان به شیوه خودش و نه ما که آن زن فاحشه ای که کنار اتوبان دارد با وحشت عظیمی که نسبت به آینده دارد انتظار مشتریش را می کشد! او هم عمیقا و از ته وجود تو را چشم در راهست

آن تللوی پر فالوری که  تا دست توی دماغش می کند یک نسل از او تبعیت می کند او هم منتظر تو است و دل تنگت شده است!

آن شهرک نشین صهیونیستی که خمپاره های دست ساز انتفاضه را با ترس ولرز تحمل می کند هم بالاخره منتظر توست....

علیرضا افتخاری به افتخار عشق شایع به تو این همه توی آوازهای قدیمی اش اوج گرفته است! همه جا یاد تو هست اما این کافی نیست و امان از این کافی نبودن! ترسم از ما هم کاری بر نیاید برای ورق زدن این روزگار لاکردار روی این زمین بی پیر!‌ الهی به پیر به پیغمبر به سیلهای رجبیه به مبعثی که از سر گذراندیم...او را برسان...می دانم برایت سخت است ..اما یادت بیاید که سخت بود از کوه محمد امین عزیز دردانه ات را به سوی جاهلیت اولی فرستادی؟ نباید فرستادن آخرین باز مانده  برای پایان دادن به جاهلیت مدرن! سخت تر از اولی باشد....خدا یا تو می توانی ....با ور کن