راوی تو چه روایت می کنی

بی انگیزه شده ام و به روی خودم نمی آورم. دو تا علت دارد یکی این که راوی خودی نیست و به هدف جذب مخاطب غیر خودی انتخاب شده است اما این فکر که راهی برای چنین جذبی وجود ندارد من را شل کرده است.این فکر از تجربه شکست قبلی می آید چیزی که نوشتنش من را مست کرده بود و عربده هل من نفس کشم را برانگیخته بود، برای دیگران چیز آبکی منزجر کننده ای بیش نبود! حالا چیزی که توی خودم انگیزه خاصی برنیانگیخته می خواهد به مذاق بقیه چطور بیاید! پس یکی از گیرهایم گیرایی نهایی کار است . و مشکل دومم اثر گذاریش است.چیزی که گیره نداشته باشد نمی تواند طرف را به تور بیاندازد و با خودش بکشد. بنابراین برای درمان خودم باید ایمانم به این دو مورد تقویت بشود که:

مردم از خواندن داستانهای خوبی که رویاهایشان را یا واقعیتهایشان را و یا آمیزه ای از این دو را در بر دارد البته لذت می برند و جذبش می شوند به شرطی که قدم اول نه کلیشه داشته باشیم نه شعار و آموزش

دوم راوی غیر خودی هم آدم است و اگر زیادی شلتاق نکند و به اندازه کافی دموگرافی اش مجال بروز داشته باشد باور پذیر خواهد بود حتی اگر همذات پنداری زیادی را بر نیانگیزد

ولی از این دو تا مهمتر این است که ای دختر بجنب ….چه راههای نرفته و چه رویاهای ننوشته که برای نوشتنش از تو جلوترها دارند می دوند...کسانی که دشمن اند یا با دشمن دست به یکی دارند!