و حالت الاحوال و هالت الاهوال
آیا برای شما اهوال نفرستادیم و اندوههای مقدس؟
آیا برای شما نیست که این همه بهار آورده ایم؟
آیا برای شما نیست که راز ها را فاش کرده ایم؟
آیا نوبت پیله ی پروانه های شما نیست که بشکافد؟
آیا نوبت نرم شدن دلهای شما نرسیده است؟
به جشن و سرور ما خوش بیایید...
پایکوبیهایی برفراز آسمانهاست تا پای شما زمینیها "وجود" را لمس کند...اما شما در تنیده ی غبارها و دودها کز کرده اید....ذهنتان می تازد و عینتان قوه اش را می بازد....شما از پشت شیشه ها کنار نمی آئید....و شیشه ها اندوه و عطر و درد و راز را نمی رسانند! شیشه ها نارسانا هستند...
چرا شما نمی دانید که فرستاده ای به سوی شما آمده است ....
عکسش را در دست آن مرد زرد موی ندیدید؟
پناه جاودانی من را که وسعتش که شمولش هر روز و هر لحظه بر شما نازل می شود تنها با وقفه ای از سوی فرستاده جدید به یاد آوردید؟
...
حالا چه فرقی می کند که چین این ویروس را به جان مردم انداخته یا آمریکا؟
مهم این است که بشر به آن دانایی رسید که دستش به ویروس برسد ...اما از آن نادانی دست بر نداشت که خورشید توی قلبش را فراموش کند!
الهی از آتش نجاتم بده و از عار
آن وقت که جدامی کنی نیکان را از اشرار
و حالها را متحول می کنی و هول ها را بروز می دهی....
