عافیت طلبی
پرستار آی سی یو است . شوهرش باهاش قهر کرده.....ازش می خواهد ترک خدمت کند. باهاش حرف نمی زند، از دیروز عصر که رفته آی سی یو(وای که چه شلوغ شده همه جا را و حتی توی حیاط بیمارستان را کرده اند آی سی یو) امروز صبح رسیده خانه...شوهرش با دخترشان خوب تا نکرده از این وضع راضی نیست خب! حالا دختره را آورده پارک توی دق داغ آفتاب
نه من تغییر کرده ام ...هیچ آرزوی خشک و خالی هم نمی کنم که جای او باشم...نه همین کنج عافیتمان بهتر است. برای خودمان از کرونا و کر و فرش فاصله گرفته ایم و خوشیم به این فکر که لابد ما ایمنی پیدا کرده ایم . مثلا فلان تب و سرفه و بدن دردمان لابد کرونا بوده است و دیگر بقیه جهان دارند می سوزند به ما چه ....حالا اگر خوب دقت کنیم احتمالا برای بقیه کمی متاسف می شویم اما به هر حال ....همین بی خیالی را عشق است و شغل راحت اداری را و....
نه یادش بخیر جوانتر که بودم همین طور جوش می زدم که من باید بروم ...نه جلوی من را نگیرید من وظیفه ای رسالتی چیزی دارم ...من باید بروم توی خط مقدم سرخ بشوم..اصلا شهادت آرزوی دیرینه ام بوده است. اما الان جی؟ چقدر مگر دنیا بهم مزه داده است که این آرزو مثل مرغی از دلم پریده است و رفته است و برایم لن ترانی خوانده است که از گوشه بامی که پریدیم پریدیم؟؟؟
