گاه به پرده می بری گاه چو غنچه می دری

اندوهی که  مظلومانه و در سکوت نازل شده است، راه گلو را بسته است.صدا و سیما که دیگر هیچ نگفت مسئولان هم رفتند از ترس روی درخت و گفتند اگر بیاییم پایین می زنید....همان روی درخت بودند که آمدند آنها که نباید می آمدند به همه چیز تجاوز کردند....

تیم پنجاه نفره ی ترور برقها را قطع کرده بود و دوربینها چیزی ضبط نکرده اند!

ما که سر و کارمان با این خلایق روی درخت و پشت تریبون صدا و سیما نیست 

ما با کس دیگری سروکار داریم

همان کسی که گاه به پرده می برد 

گاه چو غنچه می درد

اینبار هم به پرده برد و دیگر چو غنچه ندرید....هر روز هر روز که بساط تجلی و طور فراهم نمی شود...خاصه که یکبار تجلی کرده باشند و تزلزل کرده باشیم......

ما هیچ ...ما بغض ساکت بدون حتی یک آه