لات توبه کرده
از توی خاک چطوری جوانه می زنند گیاه های خودرو؟
من همونجوری از توی دلم نرم شده ام....به خاطر این که بیست و چهار ساعت با آدم خوبی زندگی کردم که به اندازه ی یک ثانیه به خودش توجه نمی کرد
کسی که به خودش اهمیت نمی داد....سرش از شدت خواب از روی گردنش واژگون می شد اما از مزاحمها نمی رنجید که هیچ....می نشست خودش را با اینها همراه می کرد
ولی دلیل نرم شدن دلم اینها نیست
چیزی است خیلی ورای این حرفها
چیزی است که نمی دانم در این وجود چطور فراهم آمده است اما سرمایه انباشته ی سالها ست ...روزها و روزها ....سود مرکب از مراقبت از لحظه هاست....
همه اینها وقتی به سراغم آمد که در به در دنبال آرمانهای بزرگ جهانی ...آرمان طلبها را دیده بودم و شکستهایشان را دیده بودم و به خاک افتادن آرمانها را
همه اینها وقتی به سراغم آمد که بعد از یک دوره رمانهای شرح و بسط دهنده ی زیبایی آرمانها، تغزل کننده درباره قشنگی آرمان طلبها...حالا داشتیم صحنه به دام افتادن و زشت شدن آرمان طلبها را توی همان رمانها می خواندیم
رمان چیست اصلا توی دوره و زمانه خودمان زنده زنده جلوی چشم من بچه دهه شصتی چه زیبارویانی را پوست نکندند....چه خونهایی از چه شهیدانی پایمال نشد...چه دشتها و تپه های سرخی که به خاطر آرمانها پر از لاله کردیم و چه شقایقها که در این دشتها به گل خشخاش تبدیل نشد...چه افیونی که از ایمانها نساختیم و چه ایمانهایی که به باد ندادیم
و در به در دنبال مجرم اصلی گشتیم
این کیست که همه چیز را این چنین سیاه می کند
جواب را این نفس تزکیه شونده داد....
او این سوره را نازل کرد
که هر کس لحظه به لحظه با وضو توی روضه ی جهان ننشست...هر کس حتی با سر واژگون شده از بیهوشی و ناگزیری خواب رو به قبله ننشست....هر کس همیشه لحظه هایش چراگاه نفس بود...حتی با سری آماس کرده از اندیشه های تابناک ...
هرگز نه هدایتی پیدا می کند و نه گله ها را می تواند به جایی هدایت کند...
چوپان قدرتمندی که مدام در حال چرا کردن است سرانجام از گرگ بدپیله تر و بیچاره کن تر می شود....
چوپان باید سرش و دلش و جانش رو به آسمان باشد
....این همه چرت و پرت گفتم و نگفتم چه کسی و چطور مثل لات توبه کرده دلم را نرم کرده است....
اما دلم را نرم کرده است و هنوز چهل سالم نیست می شود امیدوار بود که خوب می شوم...
من هم راه می افتم
