شک فلسفی-دنیای سوفی

دنیای سوفی به پایان رسید شاید ده روزی هست که در دست دارمش..شاید هم بیشتر

من را با خیلی از فیلسوفها همراه می کرد و بعد قال می گذاشت و می رفت اما نمی خواندمش تا بدانم فلان فیلسوف در فلان سده چه می اندیشید و جهان بینی اش چه بود...با این حال دانستم که درست تا قبل از زمان نیچه...تا قبل از زمان مدرنیسم تا قبل از قرن بیستم....همه فلاسفه دین را و خدا را ضروری می شمردند و حتی در فرض کنارش نمی گذاشتند ...یا به مدد عقل او را اثبات می کردند یا به نام اخلاق یا اصلا به ضرورت فلسفی...

من می خواندمش تا شیوه ی نو کردن تمام لباسهایم را و نه از آن قدیمی تر شکهای فلسفی اول به خود آمدنم را در یابم...من هم همسنهای سوفی پانزده ساله بودم که در کتاب نیچه چیزی خواندم و به این رسیدم که من وجود ندارم...فکر کن...ششصد صفحه کتاب خواندم تا ضرورتی بر وجود داشتن خودم دریابم...تنها داروین قصه ای گفت از میلیاردها سال پیش و سوپ گرم و سر هم جوشیدن سلولهای آلی ... و تشکیلات فتوسنتز و تشکیل جو و ....قشنگ دیدم که خدا به ترتبیاتی صورت ما را ترتیب داده است و این صورت یکی است از هزاران امکان ... آفرینش خدا را بالاخره در جامه ی قصه در کیفیت دیدم وباز شناختم...

حالا آخرهای داستان که سوفی سردر می آورد از این که سرانجام وجود ندارد که قصه ای بیش نیست که نمی دانم ای بسا روح جامد تر از جمادات است ....همچنان که مردانی که در مه حرکت می کنند چون جامدترند.....از آن بر می گذرند...

بالاخره به این رسیدم که من وجود دارم ....نه از کجا معلوم...سه هزار سال دور زدم دور تاریخ اندیشه بشری...آخرش سر همان کوچه اول ماندم...حالا در شرایطی که این بچه ها را به دنیا آورده ام و مرگ را این همه از نزدیک دیده ام چه جای این تردیدهاست...

بدیش این است که می خواهی از قالب تنت خالی شوی و بروی جایی که کاری متناسب با این نیروی نمی دانم اهریمنی یا اهورایی هنگفت در وجودت داری صورت بدهی...نه این همه کارهای پیش پا افتاده و پوچ....

می نویسم تا در دنیاهایی که تویشان قویترم بدانند که من می خواستم کاری بکنم...می خواستم