سرمایه جاودانی
به نام حضرت دوست که هر چه داریم از اوست
حال دل خوش شده است تمام پنجره ها به هیاهوی خیابان باز است...در این ارتفاع می شود این همهمه را با صدای موجهای دریا اشتباه
گرفت. برای همین دل آرزوی ویلای شمال ندارد. همین دکان صمیمی دورهمی توی اداره خودش هم کار است هم معاشرت است هم تفریح است باشد که دکتر فلانی از انگلستان مصاحبه می کرد ما اینجا کار می کنیم کار کار و مردم ماشالا در ایران چندان کاری نمی کنند و پیشرفت هم نمی کنند و به ما اعلام شده است که توی سراشیبی بدی افتاده ایم به ما اعلام شده است از همین لب دریای خیالی قرار است واقعی واقعی غرق بشویم...دیگر تکه ها و طعنه ها دردناکی نیش افعی را ندارند ..بیشتر شبیه نیش زنبورهایی هستند که می اندازی سر زانوت تا پا قوت بگیرد...
این که می گویند فردا دستی را که امروز سر زانوی خودمان نگرفتیم و کمری را که امروز به کار نبستیم باید برای بیگانه و اردوگاههای کار اجباری او ببندیم پر بیراه نیست....اگر چنین فردایی هم برای ما پیش نیاورند مابه ازای ذلت بارتری را فدیه ی تن های پرورده ی عزیز کرده مان خواهیم کرد و تن به هیچ کاری کما کان نخواهیم داد.....
و البته البته برای این که در این موضع جاخوش کنیم می دهیم تمام اندیشمندانمان لیبرالیسم و کپیتالیسم را کلا زیر سوال ببرند. مثلا بگویند کپیتالیسم مردسالاری است برده داری مدرن است کاملا مخالف شئون آزادی است .... تا اگر جوانهای ما بپرسند اگر در غرب خبری نیست چرا آنجا از این ناکارآمدیها خبری نیست؟
بر غربیها فسوس کنیم که ای بابا آنها به دور از زندگی آدمیزادی برده ی کارآمدی و راندمان شده اند ...کی گفته اصلا کارآمدی چیز خوبی است؟
اگر تاریخ از ما بپرسد چرا آنجا سرنوشت اقتصاد و سیاست و فرهنگ خلاف اراده و نیت و مصلحت مردم و حاکمیت رقم نمی خورد؟ باز سر تاسف بتکانیم که چه فایده این هم استبداد است که اراده ی سرمایه بر همه جا حکومت می کند.
خلاصه ......
ما کار نمی کنیم و به جایش هر کاری می کنیم.
